Villa Manin di Passariano, wybudowana po środku ogromnej posiadłości rolnej jest jedną z najbardziej prestiżowych zabytkowych rezydencji w regionie Friuli.
Willa jest słynna nie tylko dlatego, że mieszkał tam ostatni doża wenecki Ludovico Manin, ale także dlatego, że przez ponad dwa miesiące była domem Napoleona Bonaparte. Jego pobyt w rezydencji zakończył się w 1797 roku wraz z podpisaniem traktatu z Campoformido, paktu między Austrią i Francją, który odmienił losy i zmodyfikował granice Europy.
Kompleks wybudowany został z inicjatywy hrabiego Antonio Manina i odzwierciedla nie tylko jego bogactwo, ale przede wszystkim wierność Najjaśniejszej Republice Weneckiej. Pochodzący z Florencji, Hrabowie Manin uciekli podczas starć między gwelfami i gibelinami, osiedlając się w regionie Friuli i między 1650 i 1660 rokiem rozpoczęli budowę posiadłości. Kompleks jako całość odzwierciedla charakter architektury weneckiej tamtych czasów. Świadczą o tym centralny plan budynku, liczne przybudówki, portyk w stylu Palladio, dziedziniec honorowy, użyte materiały budowlane, a przede wszystkim różnorodne elementy dekoracyjne. Obecny wygląd kompleksu jest wynikiem prac remontowych przeprowadzonych w XVIII wieku. Wewnątrz znajdują się piękne dzieła sztuki, takie jak okrągły fresk autorstwa Ludovico Dorigny.
Dla publiczności udostępnione zostały dwa zbiory muzealne: prestiżowa zbrojownia oraz kolekcja zabytkowych powozów. Wyjątkowo malowniczy jest park w sąsiedztwie willi. Zagospodarowany pod ogrody w stylu francuskim zawiera rzadkie gatunki botaniczne, obejmuje malownicze stawy i wzgórza z rzeźbami nawiązującymi do mitologii.
Na przestrzeni wieków willa była scenerią licznych imprez i wystaw o randze krajowej i międzynarodowej, a obecnie dzięki współpracy z najważniejszymi muzeami na całym świecie mieści prestiżowe wystawy sztuki współczesnej.
